Barbanza, por Certo: Dodro: colgan na Rede un libro de homenaxe a Moncho Reboiras Noia que xa estaba esgotado

11.3.10

Dodro: colgan na Rede un libro de homenaxe a Moncho Reboiras Noia que xa estaba esgotado

Libro_Reboiras.pdf (1452 KB)

Escribe seu irmán Manuel, tamén de Dodro, e cóntanse anécdotas dos seus compañeiros de loita antifranquista que teñen como escenarios lugares como Noia (páxina 175):

"E nós, Manuel e eu, participamos na reunión de Noia, unha reunión que tivo a finalidade de dar ao traballo cultural unha extensión nacional. Ben, nesa reunión eramos pouca xente pero moi unida e que se multiplicaba. Cando hai unha gran cohesión non vas buscar nada e dálo todo. Está claro, creo, que se hai entrega, faise moito máis. Nós pagamos as nosas comidas, as viaxes, todo. Cotizaba todo o mundo para o que fose. Cando foi o de Noia, chamounos Reboiras. Entón moi secreto, moi secreto, citáronnos na cafetaría Derby, en Santiago. Alí recolleunos Reboiras. A min fíxome moita graza porque non sabiamos a onde nos
levaban. Pois ben, fomos a Noia, a unha igrexa, que non sei se se chama San Martiño ou algo así; era unha igrexa que non tiña culto. Alí estaba moita xente coñecida; eu coñecía todo o mundo, menos Antonio Fernández Oca; eu púxenlle “Ojos verdes”, pois ten uns ollos moi bonitos. Aínda hoxe o chamo así. Logo ría con Reboiras", conta Saleta Goi.

O libro remata cos poemas de Manuel María e Lois Diéguez adicados a Xosé Ramón Reboiras. Neste último ecoan os mártires de Nebra que lembrou Castelao nos seus escritos:

"A cidade, Xosé Ramón Reboiras,
estremeceuse co eco dos disparos
que alumearon
o tráxico portal
no que caíches.
Ouh, caravel ensanguentado.
Ouh Castelao, ouh Roi Xordo, os de Nebra e Sofán...
encollidos no silencio da ruína.
Ouh Ferrol, Ferrol,
remo e martelo e zafra,
sangue derramado de
Amador e Daniel,
aínda onte,
aínda onte,
onte.
Nos campos verdes da Galiza
colleitaremos mañá
os vermellos caraveis
dun novo tempo de fachenda
e valentía".