Lennon e McCartney, a parella de compositores máis famosa quizais do século XX. Wikipedia
Diego Manrique dedica un artigo, dentro do especial de El País sobre os Beatles con motivo do cincuenta aniversario da súa carreira discográfica, ó milagroso que resulta que aquel grupo de desastrados rockers chegaran a sacar un disco –“Love me do”- o 5 de outubro de 1962. Como estandartes do imaxinario popular do noso tempo, parécenos incrible que o seu destino non estivera gravado en mármore dende o principio dos tempos: é unha desas cousas que tiña que pasar. Pero o camiño que levou ó Beatles dende o momento que colleron por primeira vez unha guitarra ata a edición de “Love me do” aseméllase máis a aquela escena de Bugs Bunny cruzando a rúa entre un tráfico frenético mentres le distraído o xornal e chega ileso á outra beira: un milagre que a ratos resulta igual de cómico. Postos a divagar, poderiamos remontarnos na cadea de acontecementos favorables ata o Big Bang, pero o caso é que Manrique menciona no seu artigo un episodio deses anos de tugurios e tupés graxentos que eu esquecera: a viaxe de Lennon e McCartney a París facendo autostop. Se ben a súa intención non parecía ser instalarse alí e facerse “artistas bohemios”, neses anos de descubrimento e terra queimada moi ben poderían ter quedado aló enredados no encanto do vello París dos artistas que xa se esfumara décadas atrás. Cando es mozo e ademais artista, raras veces xurde a sensación de chegar tarde, porque o tempo é infinito na túa mente. Todo existe ó mesmo tempo. Tal vez, como lle pasou a Bob Dylan co poeta Carl Sandburg, este par de liverpoolianos de pantalóns estreitos terían petado á porta de Picasso e o vello diría que o deixaran en paz. (Ou, se tiña unha boa tarde, os convidaría ó té lembrando que de mozo pensara en instalarse en Londres polo liberadas que estaban as mulleres inglesas. E despois botaríaos fóra, deixádeme en paz, teño que traballar.)
A historia, tal e como a contan os seus protagonistas no Beatles Anthology, é a seguinte: polo seu 21 cumpreanos, chegando á maioría de idade, Lennon recibiu do seu tío cen libras como regalo, unha cantidade considerable daquela (McCartney di que aínda hoxe en día lle impresiona ver esa cantidade en efectivo...). Así que a el e a Paul se lles ocorreu gastalas nunha viaxe a dedo ata España. Alá foron, deixando colgados a Harrison e Pete Best (batería do grupo daquela) e pasando da súa axenda de concertos, anulados por incomparecencia. Semellaba a fin do grupo: John e Paul polas cunetas e Bugs Bunny a piques de ser atropelado. Para que os recolleran, McCartney, sempre espelido, propuxo que levaran uns bombíns para chamar a atención dos condutores, mostrando que viñan dun largo camiño dende Inglaterra: Lennon e McCartney con sombreiros de Charlot. Puro marketing incipiente. Entre o autostop e o tren chegaron a París, e unha vez deitados na cama do hotel decidiron que España estaba moi lonxe...así que se dedicarían a percorrer os cafés e a vivir coma nun vello cartel do Moulin Rouge.
The Beatles en Holanda, 1964. Wikipedia
Estiveron dando tombos e facendo o indio como correspondía á súa idade e carácter; compraron pantalóns bombachos (que despois converteron tamén en pantalóns estreitos con agulla e fío) e Lennon fotografouse en calzóns. Unha semana despois volveron a Liverpool e ó rock and roll, e a historia seguiu camiño e o destino, esa ilusión, cumpriuse.
Agora xoguemos á historia-ficción: que tería pasado se decidiran quedar e se puxeran a debuxar (Lennon tiña no debuxo unha vocación paralela, estivera matriculado na Escola de Arte de Liverpool, e McCartney, como é sabido, pégalle a todo) e a vender os seus debuxos nos cafés? Non creo que iniciasen unha revolución pictórica, pero tal vez non teriamos escoitado falar de Andy Warhol; Lennon seguiría vivo, e despois duns aniños bos, malviviría nun faiado parisiense, convertido nun persoeiro rosmón co que se sacarían fotos os turistas, unha especie de Zapatóns da Rive Gauche. McCartney, prescindindo da careta de goma, posuiría unha cadea de galerías de arte, e vendería o seu produto cunha actitude semellante á do dono de Ryanair. George Harrison, farto de esperar, tería fundado un grupo tan lembrado como os Merseybeats e presentaría recopilatorios da música da época na teletenda, e Ringo sería hoxe un xubilado inglés residente en Málaga despois de toda unha vida como músico de sesión, e escribiría un libro de anécdotas (Batería de historias. Historias dun batería) no que contaría que unha vez coincidiu con Phil Collins e lle ensinou un ritmo de pandeireta da súa invención.
Paso de Abbey Road, con greñas. Wikipedia.
Pero o destino constrúese día a día con vontade, talento e paixón, e tamén con algo máis que un chisco de circunstancias favorables, abofé. No caso dos Beatles, tocando oito horas cada noite nos escenarios pegañentos de Hamburgo, para as putas,os mafiosos e os mariñeiros, entre esgarros e botellas escachadas. A fuxida parisiense só durou dúas semanas, pero o tempo parece ir máis rápido para os Beatles, que como tales só duraron oito anos dende aquel 5 de outubro de 1962; de aí que Harrison e Best se cheiraran aqueles días a fin do grupo.
O que si tiña que pasar é que Lennon e McCartney se separaran, porque non todas as historias de amor duran tanto como a de Victorio e Lucchino. De terse establecido a realidade paralela de París, Yoko Ono, despois dun bolo conceptual nas Galerías McCartney, botaría unhas moedas no bombín roído de Lennon sen mirarlle sequera ós lentes, e non tería a culpa de todo.
Músico e historiador
Serie exclusiva para Certo coa análise
Posted via email from Certo.gl, o xornal dixital de Barbanza e Noia
