Pesca deportiva: nova orde da Xunta

O director xeral de Ordenación e Xestión dos Recursos Mariños, Pablo Fernández, presentou as novidades que incorpora a Orde

Entre as principais novidades figuran a ampliación de cebos e artes a utilizar na pesca de superficie e o aumento en dous meses do período autorizado para a práctica da pesca submarina

A Coruña, 3 de outubro de 2009.- A Consellería do Mar púxose a traballar “dende o primeiro minuto” na nova orde provisional para regular a pesca deportiva, unha actividade que, segundo explicou o director xeral de Ordenación e Xestión dos Recursos Mariños, Pablo Fernández Asensio “urxía regular mentres non entre en vigor a nova Lei de pesca” xa que había un baleiro legal dende o 2006. Fernández Asensio mantivo ao longo destes meses reunións con representantes do sector “para escoitar voces e buscar o consenso do sector” e publicou a nova Orde “tendo en conta as súas achegas” o pasado 24 de setembro.

“A nova Orde pretende conseguir que esta actividade de ocio e turismo marítimo-pesqueiro conviva en harmonía coa pesca profesional e non interfira nela ou a prexudique” matizou o director xeral. O seu obxectivo é compatibilizar ambas actividades para coordinar a explotación e conservación dos recursos mariños e lograr un equilibrio ecolóxico á vez que social e económico.

Respecto da anterior normativa, as novidades que incorpora son a ampliación de cebos e artes a utilizar na pesca de superficie, o aumento en dous meses do período autorizado para a práctica da pesca submarina e a simplificación da burocracia existente nesta actividade, da que participan na actualidade 45.000 persoas.

Fernández Asensio dixo que, tras a publicación desta Orde, os afeccionados á pesca recreativa de superficie poderán utilizar 2 cañas ou sedelas cun máximo de 6 anzois, 2 poteiras, 2 garabetas e un gancho. Autorízase tamén o emprego dun trueiro como elemento auxiliar. Para utilizar coma cebo, os titulares de licenzas de pesca marítima de recreo en superficie poderán capturar diariamente ata un total de 50 poliquetos, 40 cangrexos, 200 gramos de pulgas de mar, 100 gramos de camaróns ou quisquillas (quedando prohibida a captura do camarón común).

Horarios

Na rolda de prensa que ofreceu para explicar a nova normativa, o responsable de Ordenación e Xestión dos Recursos Mariños lembrou que a pesca en superficie poderase practicar todos os días do ano. Se se fai dende unha embarcación será en horario diurno, comprendido entre o orto e o ocaso. A pesca marítima de recreo submarina estará permitida unicamente os sábados, domingos e festivos de carácter estatal ou autonómico.”No período comprendido entre o xoves e o domingo de Semana Santa, e entre o 1 de maio e o 30 de setembro poderá ser practicada todos os días, ampliándose así dous meses a súa práctica”, sinalou. O seu horario tamén será diúrno, comprendido entre o orto e o ocaso.

Topes

A Consellería do Mar estableceu que en calquera modalidade de pesca marítima de recreo se poderá capturar un máximo de cinco quilogramos por licenza e día de peixes e cefalópodos podendo non computarse o peso dunha peza que exceda o peso do tope establecido (só se permitirá a tenencia dunha peza que exceda o peso do tope establecido). Para o caso do polbo, o límite será de dúas pezas por pescador e día todo o ano.

Licenzas

Fernández Asensio indicou que as solicitudes das licenzas para a pesca de superficie poderase facer ben a papel ou vía telemática, mentres que as da pesca submarina se pode facer a través de entidades bancarias ou das delegacións. A validez é dun ano podéndose renovar. En canto aos requisitos, son os seguintes:
- para pesca de superficie: DNI ou pasaporte, autorización para consulta e xustificante da taxa.
- para a pesca submarina: DNI ou pasaporte, autorización, certificado médico, póliza do seguro, licenza de armas ou tarxeta da federación e xustificante de pago.
Os menores de idade non emancipados deberán achegar tamén un documento que acredite o permiso paterno ou materno ou do titor. A pesca submarina non está permitida aos menores de 16 anos.

Baleiro legal

A iniciativa, segundo explicou o director xeral, servirá para cubrir o baleiro legal existente dende o 2006, cando foi anulada a Orde que regulaba a pesca deportiva. Dende entón existía un baleiro que non foi cuberto durante o anterior Goberno. Cubrir a necesidade de regular esta actividade era unha das prioridades da Consellería do Mar, que en só seis meses, e despois de manter numerosas reunións cos diferentes representantes do sector para coñecer as súas inquedanzas e que fixeran as súas achegas, logrou publicar a Orde.

Zonas do litoral nas que queda prohibida a práctica da pesca marítima de recreo submarina

• En todas as rías de LUGO, por dentro das seguintes liñas:

-Ría de Ribadeo: entre punta da Cruz e Illa Pancha
-Ría de Viveiro: entre Punta Socastro e Punta Faro
-Ría de O Barqueiro: entre Punta Almeiro e Punta Coba Baixa

• En todas as rías de A CORUÑA, por dentro das seguintes liñas:

-Ría de Ortigueira: entre Punta do Castro e Punta Espesante.
-Ría de Ferrol: Punta Redonda e Punta do Vispón.
-Ría de Ares-Betanzos: entre Punta Miranda e Punta Redonda.
-Ría de A Coruña: entre Dique Barrié e Punta Mera.
-Ría de Corme-Laxe: entre Punta do Chans e Punta Cabalo.
-Ría de Camariñas: entre Punta Villueira e Punta Chorente.
-Ría de Corcubión: entre Punta Bardullas e Punta da Nasa; e entre Cabo Cee e Punta Galera.
-Ría de Muros e Noia: entre Punta Reburdiño e Isla de Santa Catalina e entre esta última e Punta Refins do Cons.

• En todas as rías de PONTEVEDRA, por dentro das seguintes liñas:

-Ría de Arousa: entre Punta Cabío e Punta Barbafeita e entre Punta Castelo e Cabeza do Mouro.
-Ría de Pontevedra: entre Punta Santa Marina e Punta Chirleu.
-Ría de Aldán: entre Punta Preguntoiro o do Bon e Punta Chirleu.
-Ría de Vigo: entre Punta Rodeira e a punta sur do peirao do Porto de Vigo .
-Ría de Baiona: entre Punta Lamela e Punta do Boi.

• Na provincia de Lugo: a menos de 250 metros das illas Coelleiras, Farallóns e Ansarón.
• Na provincia da Coruña: a menos de 250 m do isllote dos Aguillóns, islas Sisargas, Lobeiras e As Basoñas.
• O parque natural das Illas Atlánticas e as Reservas Mariñas regúlanse polas súas ordes específicas.

Posted via email from Posterous de Certo, o xornal virtual de Barbanza e Noia

Arte: bodypaint para camuflarse

via reflectionof.me

Quen non quixo algunha vez pasar totalmente desapercibido? Este artista chinés non quere iso, pero a súa arte trata sobre a invisibilidade. Serie "Camuflaxe". Ao pelo, o título.

Posted via web from Posterous de Certo, o xornal virtual de Barbanza e Noia

Xuventude nas rúas de Riveira

Por un lado estaban o Capitán Benito Souto e a Grumete Quilla.

Contándolle ós nenos as súas aventuras mariñeiras.

Convidados pola Asociación Cultural Trapallada, encargada de organiza-los actos da Festa da Xuventude en Ribeira.

Talleres para os máis pequenos de chapas, globoflexia, maquillaxe, pintura (en camisetas):

E por outro lado, e na praza do Rueiro, tíñamos a presentación da programación de actividades 2009-2010 da escola Alboio, a cargo da Asociación Cultural Bastantes Llon.

Posted via email from Posterous de Certo, o xornal virtual de Barbanza e Noia

Luania: Homes Libres na Época de Ninguén

A idea de escribir estes posts ocorreu despois de atoparmos Luania, o solitario castelo empoleirado no alto dun solitario monte por riba da Devesa de Nimo. Derrubado, pero enteiro, ao sentarte nun estremo de Luania distingues o serpeante esteiro do río Tambre e a ría de Muros abríndose diante túa ata o monte Louro e o mar. Luania estaba ausente da bibliografía histórica contemporánea que trataba sobre Noia e os seus arredores, pero a nosa sorpresa, foi comprobar que tamén o estaba da documentación medieval. A penas dúas referencias en séculos e séculos de Historia e nelas o castelo aparecía coma o convidado de pedra, un dos marcos que acoitan o couto do mosteiro de Toxosoutos. No século XI, este lugar xa estaba en ruínas. Pero non foi o único caso. Por tomarmos outro exemplo da mesma diócese de Iria -o antigo bispado da Terra de Santiago-, no ano 916, cando se funda o mosteiro de San Salvador de Lérez, o rei Ordoño II tamén acouta o territorio do mosteiro ata o muro do castelo de Citofacta -actual Cedofeita-. Outra vez un convidado de pedra. Outra vez o castelo como marco, non como dominio territorial.

¿Ruínas medievais no século IX, X ou XI? ¿Como pode ser?¿De que nos falan? ¿Por que non sabemos máis? ¿E para que valían?

Castelos e Castelos

Ao longo do territorio do país, existen un tipo de xacementos arqueolóxicos que sempre ocupan un lugar marxinal na literatura arqueolóxica e histórica. O galego ten unha palabra específica para eles: o castelo. Por castelo non se entende só a típica fortificación medieval que coñecemos, coa súa torre de homenaxe, as súas ameas, muralla, adarve, o seu foxo, todo isto. Na maior parte dos casos, os castelos da nosa toponimia definen lugares inhóspitos, metidos nunha serra, un picacho de penedos de vistas maxestuosas, esquencido, asolagados por toxos, moitas veces con restos arqueolóxicos moi pouco apreciables. O máis valioso que atoparás será tella -a veces pouca, a veces por todas partes- e, se sabes mirar, nos penedos comezarás a distinguir marcas, asentos e calzos que parecen indicar que alí houbo unha estrutura. Nalgúns casos, como Luania, ou Vitres, poderás apreciar cachote, pedra miúda, alí onde antes houbo habitacións ou muros. Ao estaren tan distanciados das aldeas actuais, os lugares preserváronse con bastante facilidade. Pero o que sorprende, cando un comeza a investigar, é descubrir que a densidade deste tipo de fortificacións ao longo de todo o país é moi, moi elevada, en canto se comeza a examinar con atención unha zona. Insisto na denominación castelo. Na tradición oral está ben claro cal é a diferencia entre un castelo e un castro. Non hai memoria documental destes lugares, abandonados hai máis dun milenio, pero na toponimia perduran perfectamente identificados. E son unha chea deles.

A Época de Ninguén

Estes castelos pertencen a unha época esquencida da nosa Historia, unha Época de Ninguén. Coñecemos moito máis da Idade de Ferro dos castros que do escuro periodo de 500 anos que vai desde a fin do Imperio Romano ata o século IX. ¿Que aconteceu en Galicia durante esta época? Case nada: unha invasión xermánica que cristalizou no Reino Suevo e unha posterior invasión visigótica que rematou con ese periodo. Desa época pouco permaneceu nos textos. Paulo Orosio narrou a penetración dos bárbaros en Galicia. Dispoñemos de listas de reis galaico-suevos…Sabemos que durante ese periodo Galicia pasou por unha guerra civil, por expansións e desfeitas, mesmo por un escuro periodo de case 100 anos do que só sabemos o nome dun monarca, pola conquista visigoda. O documento máis valioso da época é o Parrochiale Suevum, un texto que lista, por mor dun concilio en Lugo, as dióceses galegas. O mapa resultante desa lista de dióceses sorprende: os territorios dos bispados galegos durante o mundo suevo correspóndense de forma moi próxima á lista de tribos galegas das que falara, séculos antes, o xeógrafo romano Plinio. De algún xeito, os romanos mantiveran a organización territorial das antigas tribos galegas e 400 anos despois da conquista, seguían sendo realidades administrativas. Se colleras o Parrochiale e o compararas coa lista de tribos autóctonas de Plinio, sen saber que houbo unha conquista romana, dirías: aquí non pasou nada en cincocentos anos.

Pero falabamos da Época de Ninguén. Sabemos tan pouco, pero tan pouco, dese periodo, que moi pouca xente se adica a el. É o ovo e a galiña. E iso por un motivo: en teoría esta época é a Alta Idade Media. Pero os historiadores traballan, en gran medida, con fontes escritas. E resulta que non hai fontes escritas. Xa que logo, sería preciso empregar outras técnicas, como a arqueoloxía. Pero a arqueoloxía galega ocúpase, maioritariamente, de épocas anteriores. Os arqueólogos galegos están especializados en realidades recoñecibles, comparables, tradicionais: Roma, a Idade do Ferro e do Bronce, o Neolítico, etc. ¿Pero un arqueólogo especializado na Alta Idade Media? ¿E administrativamente onde o poderías encaixar?

Difícil encaixe.

O resultado é o seguinte: en Galicia hai centos de xacementos arqueolóxicos dos que non coñecemos case nada, que ninguén sabe situar nun horizonte temporal e que ninguén estudou en detalle. Os historiadores, por exemplo, ao enfrontarse á problemática destas fortalezas invisibles na documentación, tenden con facilidade a encravalas no contexto das invasións viquingas do século IX, como plataformas de observación dunha posible invasión normanda. Pero non hai ningún tipo de constancia documental que acredite que foron fundadas para esa función; ao meu ver, é un xeito como calquera outro de traer os feitos ao rego das épocas que coñecen máis. Como non temos investigación real, puideron ter esa función, ou poden ser anteriores e responderen a outra.

Do que nos falan é doutra Idade Media, diferente en certo xeito á que coñecemos. Pero desa outra Idade Media non coñecemos case nin nomes, nin historias.

As Repúblicas de Homes Libres

Na magnífica tese de doutoramento La ciudad de Santiago de Compostela en la Alta Edad Media, que o catedrático da USC Fernando Alsina publicou no ano 1988, aparecen unhas interesantes referencias a esa Outra Idade Media. Cando Alsina tenta comprender como se organiza a futura Terra de Santiago, atopa as referencias aos commissos, aos condados. Os commissos ou territorios correspóndense, no século IX, de xeito máis ou menos similar, coas dióceses das que falaba 400 anos antes o Parrochiale Suevum e coas tribos galaicas das que falaba, 800 anos antes, Plinio o Vello. Entre o Rei de Galicia, León e Asturias e os seus servos eses commissos ou territorios son o único chanzo intermedio. Alsina, na súa investigación, constata con abraio como perviven, case no cambio de milenio, estruturas sociais da época castrexa. E se fixa nun xeito no que se denominan: as respublica ingeniorum.

¿Que quere dicir respublica ingeniorum? Pois dúas cousas ao mesmo tempo: o Goberno ou República dos Homes Libres e o Goberno da Gens, da gran familia. Alsina atopouse que, ao longo de Galicia, cada un deses antigos territorios, como os Praestamarici (o Barbanza) ou os Amaei (actual A Mahía), estaba habitado polos membros dunha única gran familia, é dicir, por individudos vencellados por vínculos de sangue: campesiños libres, sen señor. E que dentro desa gran familia, as casatas designaban aos troncos familiares máis directos. Un home nacía libre dentro dunha casata, e herdaba a liberdade. Tamén había algunhas casatas de servos, que herdaban escravitude. A cada gens lle correspondía un territorio, e se puñan trabas aos seus membros para que se mudaran del. Boa parte dos galegos de aquela eran libres, aínda que non saibamos precisar que quería dicir iso. E suponse que a liberdade non quería dicir, necesariamente, boa posición económica. Podías ser pobre como as ratas e libre coma o vento. Podían participar en asembleas de xustiza e ter propiedades, aínda que moitas veces estaban ao servizo dun gran señor sen perder o carácter de libre. Entre eles e o Rei só había un funcionario intermedio á cabeza do commisus ou territorio. Contra o século IX, polo pouco que sabemos, as cousas comezaron a cambiar, e a diferencia social puido facerse maior.

Picados pola curiosidade, despois de atopar Luania decidimos correr os montes dos vellos condados de Praestamarici e Amaea, entre Santiago de Compostela e o mar. Serras de toxo e granito, lugares illados, na procura deses castelos, na procura de comprender máis esa Época de Ninguén e os Gobernos de Homes Libres, a función e o uso dos máis olvidados dos nosos monumentos do pasado. Son algúns dos cumios que puideches ver no trailer. No vindeiro post falaremos deles.

-->

via manuelgago.org

Un interesantísimo artigo de Capítulo 0 (Manuel Gago) que intenta encher ocos do noso pasado remoto. Do das terras de Barbanza e arredores... e imaxinamos que extensible a outros territorios galegos.

Posted via web from Posterous de Certo, o xornal virtual de Barbanza e Noia

Boiro: Sin palabras

via flickr.com

Posted via web from Posterous de Certo, o xornal virtual de Barbanza e Noia