A partir do documental que Manolo Gago nos regalou sobre o megalitismo da illa de “Jidoiros”, Ghidoiros, Fidoiros, Fiordos…? (velo aquí) volvín revisar o meu esquema sobre o aumento do nivel do mar dende o Perigordiense Superior onde as neves da 4ª Glaciación empezan vacilantemente a retirarse para dar lugar a este período postglaciar onde hoxe, despois de 24.000 mil anos, estamos asistindo á desfeita do resto que nos queda dos glaciares.
A licuación dos polos fan que estas augas corran cara ao mar, elevando o seu volume e consecuentemente as costas lentamente vanse anegando. Está claro que, se non observamos os seus efectos, apenas o notamos.
Para corroborar esta teses, que a maioría xa coñecen, ofrecereilles unhas imaxes do noso entorno que corroboren o que aquí se di.
Nada mellor para ilustrar este feito que o vídeo de Manolo Gago onde nos mostra unhas tumbas megalíticas na Illa de Jidoiros o Areoso as cales os últimos temporais puxeron ó descuberto.
Pero o mais sorprendente é, cando nas secas dos grandes débalos, aparecen estas tumbas que nos últimos milenios foron asolagadas polo mar.
Dende fai 24.000 anos a nosa Ría —como toda a costa mundial—, foi perdendo a súa pradeira onde pastaban uros, cabras, ovellas e maila vaca marela, todas elas baixo o control dos Cilenos que viñan ser os megaliteiros instalados no sur da Ría, e polo norte, os mesmos rabaños, eran outeados polos Presamarcos e Caporos da touta barbanzana instalados en calquera promontorio como a Insua en Ribeira, A Illa das Cabras en Coroso, Insua da Perilla en Palmeira e calquera outro promontorio, hoxe baixo ou fanequeira.
Dende aquela, o mar foi crecendo 1 milímetro cada ano, e así en 24.000 anos subiu 24 metros.
Avalan tamén esta teses os xeólogos, cando anunciaron os resultados das calicatas para a construción da Ponte de Rande, onde ós vinte metros de profundidade, atopáronse que aqueles fondos foran pisados polos talladores de frechas e navalliñas de sílex. Eran os paleolitiqueiros que xunto cos cervos, ovellas, xabarís —e Deus sabe cantas especies máis— pastaban e deambulaban por aqueles verdellos pastizais.
As fotos proceden de Tucho Mariño, Manuel Gago e o autor deste texto
Máis información sobre Ghidoiro Areoso en Capítulo 0, aquí
Posted via email from Certo.gl, o xornal dixital de Barbanza e Noia
