"Xa viches a un millón de persoas así. Poida que na parte máis poboada da túa cidade; a parte de atrás, a que está conxestionada e amoreada, a parte pola que é máis difícil transitar en coche. Poida que te preguntaras: “De onde vén tanta xente? Como comen e se manteñen vivos? Para que serven? E por que viven dese modo?”. Esas persoas tiveron unha casa e un fogar coma o teu, establecéronse e tiveron un emprego igual ca ti. Entón algo os sacudiu e perdérono todo.” Quen nos fala é Woody Guthrie (1912-1967) a quen xa dediquei un artigo en Certo. Recolle esta reflexión nas súas memorias, Bound for Glory (publicadas en castelán co título Rumbo a la gloria por Global Rhythm Press en 2009), escritas cando tiña 30 anos e xa vivira máis do que moitos viviremos nunca. Os Estados Unidos saían da Gran Depresión e entraban na guerra; o ser humano vivía o momento máis crítico da súa historia, polo momento. As razóns polas que comento este texto son, obviamente, a súa “rabiosa actualidade” e a súa ferinte honestidade, tan propia de toda a obra deste bardo da era industrial que nunca coñeceu o “Estado do Benestar” con que as esgotadas democracias europeas, a través dunha serie de concesións, intentaron contentar ós traballadores trala II Guerra Mundial por medo ó triunfo do comunismo, igual que antes intentaran contentar a Hitler concedéndolle todos os seus caprichos ata que invadiu Polonia o 1 de setembro de 1939. Nos Estados Unidos creouse a arte que mellor reflicte os vaivéns do século XX, o “século das masas”, durante o cal ese inmenso país foi o seu grande protagonista. Cando Woody escribiu isto a clase traballadora aínda sufría os efectos da Depresión, por moito que os indicadores macroeconómicos dixeran o contrario. Igualmente, todo se suavizará nos medios de comunicación cando cheguen dunha vez por todas os “brotes verdes”, todo soará como unha pílula efervescente caendo na auga das nosas inquedanzas. Pero a besta neoliberal estará a rir entre dentes, refregándose as súas mans de ferro cubertas por luvas de seda.
Que será de nós entón, habitantes do último recuncho do mundo? Ata fai nada os galegos viviamos nunha Depresión eterna, entón Franco morreu na cama, os caciques quedaron e de súpeto estabamos integrados no mundo moderno das liberdades e o Estado do Benestar. Xa que entramos nesta dinámica, que antes nos estaba vedada, de poder loitar contra esa miseria estrutural, poida que debéramos facer algo como colectivo; se a angustia ven polo dilema de renunciar a un día de paga ou non, levámola clara. Ás veces semella que a cousa non ten nada que ver con nós. A terra afúndese ós nosos pés e seguimos a asubiar. Como comemos e nos mantemos vivos? Por que vivimos deste modo? E, sobre todo, para que servimos? Deberiamos responder antes de que o faga o Monstro Mecánico. Anterior colaboración:
"Lennon e McCartney, artistas parisienses"
Músico e historiador Serie exclusiva para Certo coa análise
Posted via email from Certo.gl, o xornal dixital de Barbanza e Noia
No hay comentarios:
Publicar un comentario